Tag Archives: gin

Cocktail wieczoru: Sidecar

Prosty sour, podobny w składzie i smaku do opisywanego wcześniej Between the sheets, aczkolwiek nieco od niego słabszy. Znana już państwu formuła ASK w tym wypadku wygląda następująco:

  • A: koniak/brandy,
  • S: cointreau,
  • K: sok z cytryny.

Składniki w proporcjach (zazwyczaj) 2:1:1 wlewamy rutynowym gestem do shakera równie rutynowo wypełnionego kruszonym lodem, wstrząsamy i przelewamy do kieliszka koktajlowego. Jeśli odczuwamy potrzebę ubarwienia nudnawego wieczoru, możemy kieliszek przed nalaniem wzbogacić o ocukrzony brzeg, przygotowany w analogiczny sposób, jak słony brzeg przy Margaricie.

Jak zwykle zachęcam do eksperymentów w doborze proporcji (spotkałem się z wersjami 6:3:1 oraz 4:2:1, jak również paroma innymi mniej popularnymi wariantami) oraz składników. Popularniejsze możliwości to Chelsea Sidecar/White Lady (z ginem zamiast brandy) oraz Rum Sidecar (z brązowym lub ciemnym rumem). Bliskim kuzynem jest też wspomniana wcześniej Margarita (z tequilą i sokiem z limonki).

PS. Zdjęcie na licencji Creative Commons z serwisu Flickr autorstwa TheCulinaryGeek.

Long Island Iced Tea

Dziś coś zdecydowanie nie dla słabych duchem. Teoretycznie longdrink, tym niemniej od typowego longdrinka różni się tym, że nie składa się z niewielkiej ilości alkoholu zalanej lemoniadą.

Skład:

  • 20 ml wódki
  • 20 ml ginu
  • 20 ml tequili
  • 30 ml ciemnego rumu
  • 20 ml cointreau (opcjonalnie)
  • 20 ml soku z cytryny
  • cola

Składniki wlewamy do wysokiej szklanki wypełnionej lodem w kostkach (przypominam: nie żałujemy!) i uzupełniamy colą. Jeśli jesteśmy w kreatywnym nastroju, to szklankę możemy przyozdobić ćwiartkami cytryn lub limonek.

Jak widać po przepisie, napój nie ma zbyt wiele wspólnego z mrożoną herbatą. Skąd więc nazwa? Jako że cocktail jest relatywnie młody (powstał około 1970 r.), możemy do lamusa odłożyć krążące legendy, jakoby został wymyślony w czasach Prohibicji, by stworzyć pozory picia czegoś niewinnego. Moja prywatna teoria brzmi, że źródłem nazwy jest po prostu to, że drink ten (zwłaszcza z cytryną) wygląda, a często do pewnego stopnia smakuje podobnie jak swój bezalkoholowy imiennik.

Skool!

PS. Zdjęcie na licencji Creative Commons z serwisu Flickr autorstwa Jeremy’ego Brooksa.

Krwawa Mańka

Na życzenie gości — przepis na Bloody Mary. Składniki:

  • 1/3 wódki,
  • 2/3 soku pomidorowego,
  • niewielka ilość soku z cytryny (w tej roli może również wystąpić odrobina kwasu z kiszonych ogórków, jeśli ktoś dysponuje).

Składniki wlewamy do szklanki typu highball, mieszamy i przyprawiamy do smaku solą, pieprzem, tabasco i sosem Worcester, po czym dodajemy kilka kostek lodu i przyozdabiamy ćwiartką cytryny lub łodygą selera naciowego.

Jeśli czujemy się w nastroju na mały eksperyment, polecam spróbować zastąpić wódkę innym lubianym alkoholem (z przyczyn oczywistych odradzam słodkie likiery). Możemy w ten sposób osiągnąć efekty znane jako Bloody Geisha (gdzie wódkę zastępuje sake), Bloody Maria (z tequilą) lub Ruddy Mary (z ginem).

Jeśli akurat nie mamy ochoty na alkohol, to warto pamiętać, że cocktail ten, pod nazwą Virgin Mary, występuje również w wersji bezalkoholowej, w której całkowicie pomijamy wódkę. Można dyskutować, czy przyprawiony sok pomidorowy zasługuje na własną nazwę, nie dziwię się więc Australijczykom, którzy tę kombinację nazywają Bloody Shame (czyli „straszny obciach”).

Martini

Dziś klasyka klasyki, czyli martini. Ultymatywny męski drink, kwintesencja koktajli.

Klasyczne dry martini to rzecz niezwykle prosta: wypełniamy kubek shakera kruszonym lodem, wlewamy 3 do 6 części ginu (im więcej, tym koktajl będzie bardziej wytrawny) i jedną część wytrawnego wermutu, mieszamy energicznie łyżką i przelewamy odfiltrowując lód do schłodzonego kieliszka koktajlowego. Schłodzenia nie powinniśmy żadną miarą ograniczać do kieliszka — jeśli tylko mamy taką możliwość, to zarówno kieliszki, jak i butelkę ginu oraz shaker najlepiej trzymać w zamrażarce.

Ozdabiamy szpadką z nawleczonymi kilkoma oliwkami. Jeśli nie lubimy oliwek, można poeksperymentować z innymi dodatkami, pozostając jednak cały czas w obszarze kwaśno-słonym. Świetnie sprawdzają się np. malutkie korniszonki lub marynowane cebulki (ta ostatnia wersja dorobiła się nawet własnej nazwy — tak przygotowane martini określa się jako „Gibson”).

Dla wyjaśnienia — sporo przepisów posługuje się „częściami” zamiast konkretnymi objętościami. W praktyce robiąc koktajl dla jednej osoby „część” zazwyczaj przekłada się na 20-30 cl, w zależności od wielkości docelowego naczynia.

Jako że koktajl ten ma długą historię (legenda mówi, że stworzono go w czasach prohibicji w USA, by przez zmieszanie z wermutem zamaskować smak podłego ginu pędzonego w wannie), zdążył obrosnąć obszernym folklorem i licznymi wariantami. Długą przerwę od ostatniego wpisu zawdzięczacie Państwo m. in. temu, że początkowo planowałem jeden duży i wyczerpujący artykuł na temat tego koktajlu, omawiający wszystkie aspekty, detale i niuanse. Po pewnym czasie zmagań z tematem zakończyłem wreszcie decyzją, że lepiej będzie tę dziedzinę pokonywać — nazwijmy to tak — małymi łyczkami.

Uważniejsi czytelnicy zauważą, że powyższy przepis nakazywał zamieszanie łyżką, czemu zatem superagent 007 zamawiał swoje koktajle „wstrząśnięte, nie mieszane”? Odpowiedź jest prosta — James Bond zazwyczaj pijał vodka martini, podstawowy wariant alternatywny, w którym zamiast ginu dodajemy 3 do 6 części zmrożonej wódki. W wersji tej często w charakterze dekoracji zamiast oliwek lub pikli stosuje się tzw. lemon twist, czyli pasek ze skórki cytrynowej, przed dodaniem skręcony nad kieliszkiem w celu wyciśnięcia olejków eterycznych.

W przypadku gin martini tradycyjni koneserzy domagają się, aby koktajl był zmieszany, a stojąca za tym teoria mówi o „wzburzaniu” napoju w trakcie wstrząsania, co jakoby zakłóca „układanie” się ginu i zaostrza przez to goryczkowaty smak. Techniczna różnica polega na tym, że koktajl wstrząśnięty jest zimniejszy, zawiera nieco więcej wody oraz pewną ilość bąbelków powietrza, co istotnie ma niewielki wpływ na wynikowy smak drinka, szczególnie w przypadku wersji z wódką. Czytelnikom radzę spróbować wszystkich wariantów w celu wyrobienia sobie własnej opinii, a chcącym podtrzymywać tradycję — mieszanie wersji z ginem i wstrząsanie wersji z wódką.

A na koniec wariant historyczny, czyli przepis na martini samego Winstona Churchilla. Przygotowujemy je w ten sposób, że sześć części ginu mieszamy z lodem, przelewamy do kieliszka i kłaniamy się w kierunku Francji, ojczyzny wermutu.

L’chaim!