Tag Archives: wódka

Kamikaze, boski wiatr

Dziś kolejny z klasycznych cocktaili IBA, czyli Kamikaze. Plotka głosi, że powstał podczas amerykańskiej okupacji Japonii w jednym z tamtejszych barów, w co osobiście nie wierzę ze względu na główny jego składnik, czyli wódkę, która w Stanach upowszechniła się dosyć późno.

Kompozycyjnie jest to typowy sour, którego dałoby się nazwać Vodka Sidecar:

  • A: Wódka
  • S: Cointreau
  • K: Sok z limonek

Składniki w proporcjach 1:1:1 mieszamy i przelewamy do kieliszka cocktailowego, który przyozdabiamy ćwiartką limonki.

Podane proporcje proszę traktować jako sugestię i eksperymentować. Spotkałem się już z wariantami sięgającym aż po klasyczny Sidecar czy Margaritę (6:3:1 lub 4:2:1).

Kampai!

Summertime: Caipirinha

Co prawda patrząc w prognozę pogody powinienem opatrzyć wpisy z serii Summertime podtytułem A mnie jest szkoda lata, niemniej ciągle jeszcze słoneczko potrafi ogrzać dzień na tyle, że z przyjemnością zrobimy sobie letniego drinka. Dziś jeden z klasyków takich cocktaili — Caipirinha, czyli „wieśniareczka” (caipirinha jest zdrobnieniem od portugalskiego słowa caipira, oznaczającego słabo wykształconego mieszkańca terenów rolniczych i używanego zarówno w wersji nieco obelżywej do określania innych osób, jak i humorystycznie do opisywania samego siebie).

Przygotowanie tego cocktailu jest nieco bardziej pracochłonne niż zazwyczaj. Do wysokiej szklanki typu highball wrzucamy limonkę rozkrojoną w ósemki oraz łyżkę stołową cukru (idealnie będzie to ciemny cukier trzcinowy, ale może też być zwykły biały cukier krystaliczny). Oba te składniki rozgniatamy tłuczkiem lub drewnianą łyżką, aby limonka puściła odpowiednio dużo soku, po czym wypełniamy szklankę po brzegi kruszonym lodem i zalewamy około 60ml (lub do pełna) brazylijskiego alkoholu pod nazwą cachaca. Ze względu na pozostające w szklance kawałki owocu przydaje się oprócz słomki również długa łyżeczka lub inne mieszadełko.

Caipirinha

Zwracam szczególną uwagę na zastosowanie kruszonego lodu – jest to jeden z tych cocktaili, w których jego użycie jest niemal nieodzowne, albowiem oprócz chłodzenia pozwala on tutaj również rozcieńczyć nieco ostrą (zarówno ze względu na alkohol, jak i sok z limonki) mieszaninę.

Co zrobić, jeśli cachaca w naszym barku nie występuje? Nie popadamy w zwątpienie – jak zwykle istnieją też warianty tego cocktailu używające innego alkoholu jako bazy. Wersja z wódką tradycyjnie nazywa się Caipiroska/Caipiroshka, wersja z rumem – Caipirissima. Wersja z tequilą niestety nie doczekała się swojej dedykowanej nazwy i najczęściej nosi miano Caipirinha de Tequila.

Saude!

Pretty in pink

Dzisiejszy cocktail jest relatywnie młody, jako że powstał w okolicach początku lat 80. Najpopularniejsza wersja historii jego powstania przypisuje autorstwo przepisu Cheryl Cook, barmance z Florydy, która zainspirowana obserwacją klientek zamawiających Martini bez większego przekonania, a jedynie po to, by móc poparadować z kieliszkiem koktajlowym, postanowiła stworzyć coś łagodniejszego w smaku przy nie gorszej prezencji.

Prawdziwą eksplozję popularności cocktail ten zaliczył w latach 90, gdy zamawiały go bohaterki serialu Sex And The City. Zapewne już domyślili się Państwo, że mówimy o Cosmopolitan.

Oficjalna wersja przepisu według IBA specyfikuje następujące składniki:

  • 40 ml wódki (najlepiej w wersji citron)
  • 15 ml triple sec/cointreau
  • 15 ml soku z limonki
  • 30 ml soku żurawinowego

Składniki wlewamy do shakera wypełnionego kruszonym lodem, silnie wstrząsamy i przelewamy do schłodzonego kieliszka cocktailowego, który dodatkowo możemy przybrać plasterkiem limonki.

Jakkolwiek proporcje podane powyżej są tymi oficjalnymi, niech to nie powstrzymuje Państwa od szukania własnego złotego środka. Ulubiona ostatnio wersja to powyższe składniki zmieszane w proporcjach 1:1:1:1 (po 30 ml), co daje cocktail nieco bogatszy w smak słodki i kwaśny, redukując cierpkość żurawiny, przy praktycznie tej samej zawartości alkoholu.

Zdrowie pań!

Summertime: Bąbelki

Niektóre z letnich drinków po prostu nie wychodzą zimą. Niekiedy jest to brak odpowiednich świeżych składników, chociaż uroki globalizacji i nowoczesnej produkcji powodują, że coraz mniej jest takich produktów, których nie da się kupić o dowolnej porze roku. Dużo częściej jest to po prostu fakt, że pewne napoje wymagają odpowedniej otoczki, kluczowym elementem której jest słoneczny taras i temperatura odpowiednio odległa od punktu potrójnego wody.

Jednym z takich drinków jest standardowy odświeżacz letniego grillmastera, czyli collins. W mojej ulubionej wersji, znanej jako Rum Collins lub Ron Collins, jest to po prostu Daiquiri zrobione w ilości na pół szklanki i uzupełnione do pełna wodą sodową:

  • 40 ml rumu
  • 20 ml soku cytrynowego
  • 20 ml syropu cukrowego
  • woda sodowa

Rum, sok i syrop wlewamy do wysokiej szklanki (klasycznie jest to szklanka typu collins, podobna do highball, lecz wyższa i węższa) wypełnionej kostkami lodu, po czym dopełniamy wodą sodową. Lekko mieszamy, słomka — i voila! Cocktail ten w smaku jest poniekąd podobny do komercyjnego „gotowca” dostępnego pod nazwą Bacardi Breezer. Użycie świeżych składników daje jednak zazwyczaj dużo korzystniejszy efekt.

Podobnie jak z wieloma innymi drinkami, tak i collins występuje w wielu wariantach zależnych od użytego alkoholu. Prekursorem ich wszystkich jest Tom Collins (z ginem), ale występują też wersje znane jako John Collins (z bourbon whiskey), Juan Collins (z tequilą) czy też wreszcie Vodka Collins albo Ivan Collins(z wódką).

Śrubokręt, czyli drinkowa sztampa

Cocktail, o którym zapewne większość z Państwa nie spodziewa się usłyszeć nic ciekawego. Cóż bowiem można powiedzieć o jednym z najbardziej sztampowych (a jednocześnie jednym z najpopularniejszych) longdrinków, czyli Screwdriverze? Dla wielu ludzi cocktail ten jest wręcz synonimem słowa „drink”, i chyba tylko popularności gazowanych lemoniad zawdzięczamy to, że prosząc o drinka w większości polskich domów nie otrzymamy czegoś zbliżonego do podstawowej wersji Śrubokręta.

Bazowy przepis jest banalny: 1 część wódki na 2 części soku pomarańczowego wlewamy do wysokiej szklanki wypełnionej lodem, mieszamy i idziemy degustować imieninowe ciasto cioci. Jeśli czujemy powiew fantazji, to w charakterze ozdoby możemy naciąć plasterek pomarańczy i osadzić go na brzegu szklanki.

O ile idea zmieszania soku z alkoholem jest zapewne starsza od węgla, o tyle sam cocktail w znanej obecnie wersji jest relatywnie młody, powstał bowiem już po II Wojnie Światowej. Recepturę i nazwę zawdzięcza amerykańskim inżynierom pomagającym w odbudowie zachodnich państw Europy, którzy przygotowywali go wlewając wódkę do puszek z sokiem pomarańczowym i mieszając śrubokrętami. Pozostaje się cieszyć, że nie nazywa się „Kombinerki”.

Proporcje alkoholu do soku możemy oczywiście dopasowywać do indywidualnego gustu. „Wzmocnione” warianty dorobiły się nawet własnych żartobliwych nazw, jak Drivescrewer (2 części wódki do 1 soku) czy Drewscriver (1:1). Co ciekawe, nawet wersja z pomarańczową lemoniadą ma własną zwyczajową nazwę Hi-Fi (oczywiście tylko wtedy, gdy nie jest określana jako Screwdriver dla ubogich”).

Jeśli przygotowujemy go dla kobiety, giętkiego w biodrach kolegi na co dzień preferującego wina białe ze szczepu Chardonnay albo innej słabej istoty domagającej się, żeby w cocktailu „nie było czuć alkoholu”, możemy zastosować jeden prosty trick, a mianowicie zamiast wódki użyć spirytusu (w odpowiednio zmniejszonej dawce, czyli ok. 4 części soku na 1 spirytusu). Osobiście nie jestem fanem tego typu zamiany, gdyż uważam, że — wbrew obiegowym opiniom — smak i aromat wódki jest rzeczą istotną, i zastępowanie jej alkoholem normalnie nie przeznaczonym do bezpośredniego spożycia psuje powstały napój. Faktem jest jednak, że w tej proporcji sok smakowo zdominuje alkohol, który powinien być praktycznie niewyczuwalny.

Zdrowie cioci!